Damn You Fucking Recursive Dreaming!

Bazen kurguladığım dünyaların içerisinde kayboluyorum. Özellikle gece yatarken oluyor bunlar. Aklıma, belki de hiç alakamın olmayacağı bir varsayım geliyor. Normal olan o varsayımı doğru kabul edip, üzerine hayal alemine dalmaktır değil mi? Kahretsin ki bende öyle işlemiyor. Varsayım temellerimi realiteye dayandırmaya çalışıyorum sürekli. Akabinde, en başta yaptığım o varsayımı doğru kabul edip düşünülecek hayal dünyasına daha geçemeden varsayımın doğruluğunun koşullarına ulaşırken bir bakmışım ki uyumuşum.

Bir nevi dogmatik olması gerekir temel varsayımın bu tür durumlarda. Sorgulanamaz nitelikte. O kesin doğrudur, üzerine düşünülecekler opsiyoneldir. Üzerine geçmek gibi bir durumum olamıyor. Sanki ana amacım o varsayımı doğrulamak olarak kalakalmış gibi. Ulaşabileceğim üst sınır, ya da tatmin duygusunun oluşacağı yeter nokta o varsayımın doğru olabileceği bir storyline(ah be öyle strong bir presence ki)ın hatasız tasarlanması oluyor. Bu kötüdür demiyorum fakat hayaldeki gerçeklik ne kadar önemli olabilir ki? Kafam, beynim, düşünce algoritmam bunu kabul etmiyor. Mesela nasıl bir örnek versem. Ha, çok paran var sonra ne yaparsın. Böyle bir varsayım olmuyor genelde fakat çok kullanılan bir hayal etme metodudur zengin olmak o yüzden bu örneği vermek istedim. Burada varsayımımız "çok param var". Şahane süper değil mi, ne yaparım hımm araba alırım, eğitim kurumuna bağışlarım bıdı bıdı. Bu ne lan? "Nasıl çok paran var?" Kafamın bana sorduğu ilk soru. Hiç bir zaman "araba alırım, eğitim kurumuna bağışlarım bıdı bıdı" kısmına geçemediğim için salladım onları. "Nasıl oldu da çok paran var" "Çünkü eşşeğin zikinden dolayı sevgili kafamın içi" diyemiyorum. Zaten buradaki, kafamın içi ile birinci tekil olarak bahsettiğim arasındaki hiyerarşi nedir onu da çözebilmiş değilim. Herhalde en son onayı kafamın içi verecek ki geçmişe doğru dalıyorum. Ama bu bir nevi simbiyoz yaşama giriyor gibi.

Neyse efenim, "Nasıl çok param var" hımmm. Burada en kolay yol "bana piyango çıktı lan hadi ne yapacağımı düşünmek istiyorum artık" demektir herhalde. Ama maalesef ilkokuldan sonra artık bu numaraları yemiyor sevgili kafmaın için. Kafamın içinin, oluşturulacak storylinedan tatmin olduğunun onay mercii neresi olduğu da PHP_SELF şeklinde belirleniyor herhalde. Neyse, "çok param var çünkü şöyle bir işim var". Süper $_GET['is'] diyor kafamın içi.

"Peki bu işin nasıl gidiyor durumlar nedir?"
"Eben sayesinde şahane gidiyor"

Cevap veremeden ileri aşamaya geçmeme imkan yok hayal sisteminde. Şöyle gidiyor, gelirler şöyle giderler şöyle, bana da şu kadar kalıyor.

$_GET['conditions']

"Bu işlerde sistemin bu şekilde işlediğinden emin misin"
"Bilmiyorum bakmam lazım."

Araştırmam lazım, ileriye geçmeme imkan yok. O anki, tam da o andaki koşullarımı tamamen bilmem gerekiyor.

Y=>X (a.k.a ilk varsayım)
T=>Y
Z=>T
M=>Z
N=>M
Q=>N
P=>Q

Fak yu! Ben uyuyorum.