Bu dünyada, bazı şeylerin haksızlığını gördükçe midem bulanıyor. Hazımsızlık çekiyorum.. Benazir Butto bugün, bir bombalı saldırı neticesinde hayatını kaybetti. Haberi ilk gördüğüm anda boğazım düğümlendi. Bile bile ölüme gelmişti, sekiz yıllık sürgünden ülkesine geri dönüp toprağa dokunduğunda biliyordu öldürüleceğini. Neden gelmişti, neden kalmıştı, neden bile bile ölüme "hoş geldin" demişti?
Geçmişinde yaptığı veya yapmadığı bir çok şey eleştirilebilirdi kendisinin. Peki davasını hayatından daha öncelikli görmesi? Bir şeye inanıyordu, bir şeyi yapabileceğini biliyordu, "daha iyi" olabileceğini biliyordu. Hümanist bir özgürlükçü. Bu özgürlükçü lafı da bir tuhaf. Özgürlük satan kişi mi var ki özgürlükçü olsun? Özgürlük satılabilir miydi veya verilip alınabilir miydi? Canları sıkılıp bazı yerleri özgürleştirmeye gidenler, özgrülük verdiklerini iddia ettikleri ülkeye kimin özgürlüğünü veriyorlardı.
Konuyu dagıtmamak gerek. Benazir butto ülkesine döndüğünde, döndüğünün haberini ilk gördüğümde içimde, dünya adına ya da başka bir ülke adına uzun süredir hissetmediğim bir iyi niyet doğmuştu. Ardından da öldürüleceği. Ben de biliyordum, kendisi de biliyordu, yandaşları da biliyordu, belki onu o ülkeye getirtmek için özel çaba sarfeden ve öldükten sonra karışacak pakistan dan kendi kazançlarını para sayma makinasında sayacak olanlar da biliyordu öldürüleceğini.
Benazir Butto, öleceğini bile bile başı dik olarka döndü ve başı babası gibi dik olarka verdi canını davası pahasına. Onun sevenleri, ideolojisinin sahiplenicileri için iş artık ideolojik savaşı aştı maalesef ve çatışmaya dönüştü. Hani vardır ya "diplomasinin çöktüğü an" o an geldi bugün. Pakistan, elindeki en büyük atılımlardan birinin önüne geçti.Bilerek, görerek. Her şeyden çıkarı olan birileri oldu elbet. Kimileri evlerinde rahatça parlarını sayarak cnn den "Long Live Butto" pankartının önündeki cesetleri gördükçe bıyık altından gülümsüyordu.
Her şeye eyvallah da bu kadar adi ve pis bir ölüm müydü hakettiği. Bu kadar mı korkaktır karşısındakiler. Bugün sadece lanet ettim hayata ve kötülüğün bu kadar kolay olmasına, olabilmesine. Bugün, herhangi bir insanın herhangi bir insana yaptığı herhangi bir iyiliğin neden hiç olmuyormuşçasına önemle takdir edildiğini anladım. Hatırladığım anda babamın iki sözü gözlerimi boşalttı.."Bu dünyada iyilere yer yokmuş.."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder